*Του Αλέξανδρου Χαραλαμπίδη,
Επίκουρος Καθηγητής, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου
Υπάρχει διαπλοκή, εάν συγγενής του Υπουργού Ενέργειας είναι ιδιοκτήτης εταιρείας εισαγωγής πετρελαιοειδών; Υπάρχει διαπλοκή, εάν βουλευτής ψηφίζει για το ΓΕΣΥ, ενώ συνάμα είναι και ιδιώτης ιατρός. Υπάρχει διαπλοκή, εάν εταιρεία μέλους του διοικητικού συμβουλίου ενός Οργανισμού, λαμβάνει χρηματοδότηση από τον εν λόγω Οργανισμό; Υπάρχει διαπλοκή, εάν πρώην στέλεχος εταιρείας, λαμβάνει διευθυντική θέση στον εποπτικό οργανισμό που ελέγχει την εν λόγω εταιρεία; Υπάρχει διαπλοκή, εάν Καθηγητής Πανεπιστημίου διορίζει πρώην φοιτητή του ως οικονομικό διαχειριστή των ερευνητικών του προγραμμάτων; Υπάρχει διαπλοκή, εάν συγγενείς του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, είναι αγρότες; Υπάρχει διαπλοκή, εάν η γυναίκα Δημοτικού Συμβούλου εργάζεται στον εν λόγω Δήμο; Υπάρχει διαπλοκή, εάν Λειτουργός Υπουργείου είναι και κομματικό στέλεχος; Υπάρχει διαπλοκή, εάν ένα αντρόγυνο εργάζεται στον ίδιο Οργανισμό;
Ναι υπάρχει, αν θεωρήσουμε, a priori, ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι στα πιο πάνω αληθοφανή, αλλά φανταστικά, σενάρια, είναι επιρρεπείς στην διαφθορά. Κάτι όμως που δημιουργεί τρία βασικά προβλήματα. Πρώτον, οι λύσεις που θα παίρνονται θα είναι γενικές και απρόσωπες και δεν θα βρεθούν λύσεις για τη ρίζα του προβλήματος. «Να υπογράφουν οι καθηγητές έγγραφο πιστής εκτέλεσης εργασίας» αποφασίζεται, λες και ο λόγος που ένας καθηγητής εμπλεκόταν σε σκάνδαλα ήταν η απουσία του εν λόγου εγγράφου. Δεύτερο, δημιουργείται μια αρνητική εικόνα στην κοινωνία για ένα σύνολο υπαλλήλων, και χωρίς ουσιαστικούς τρόπους αντιμετώπισης της διαφθοράς, τότε ο κόσμος γίνεται απαθής. «Ε αφού όλοι οι αστυνομικοί είναι διεφθαρμένοι, τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή». Και τρίτον, αφού όλοι είναι επιρρεπείς στην διαφθορά, γιατί να εξαιρείται αυτός που καταγγέλλει; Εύκολα μπορεί να αμφισβητηθεί και να κατηγορηθεί ότι και αυτός είναι διεφθαρμένος και ότι δεν κάνει τις καταγγελίες για το καλό της κοινωνίας, αλλά για τα δικά του αλλότρια συμφέροντα.
Αντιθέτως, δεν υπάρχει διαπλοκή, αν εμπιστευόμαστε την ακεραιότητα του χαρακτήρα των πιο πάνω και θεωρούμε ότι όλοι είναι αθώοι, μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι προτιμητέο, ούτε να κατηγορούμε απρόσωπα το σύνολο, ούτε να κρίνουμε σπασμωδικά συγκεκριμένα άτομα στα μέσα μαζικής δικτύωσης, χωρίς να έχουμε όλη την πληροφόρηση (δείτε πρόσφατη λανθασμένη κατακραυγή νεαρού υποστηρικτή του Trump στην Αμερική). Οι αρχές (και όχι δεν είναι διεφθαρμένες) πρέπει να αφεθούν να λάβουν τα σωστά μέτρα για τιμωρία των ενόχων – όπου και εάν υπάρχουν – με βάση τους υφιστάμενους Νόμους. Πρέπει να έχουμε ως Κράτος τους σωστούς μηχανισμούς ελέγχου, να υπάρχει πλήρης διαφάνεια, να κρίνουμε βάση του αποτελέσματος και όχι των γραφειοκρατικών διαδικασιών. Σίγουρα, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο να επιτευχθεί.
Υπάρχει λύση λοιπόν στη διαπλοκή; Φυσικά, και είναι πολύ απλή. Να μη διορίζουμε, να μην εκλέγουμε, να μη ψηφίσουμε, ανήθικους και διεφθαρμένους. Ή μήπως τελικά, μας βολεύουν τα πράγματα ως έχουν.